COSTA REI

De oorsprong van de naam Costa Rei lijkt twee versies te hebben: de eerste beweert dat het is afgeleid van het woord "re" dat "Costa del Rei" wordt, bevestigd door de baai in de buurt van Cagliari genaamd Cala Regina (Reina in het verleden).de tweede versie beweert dat aangezien er in de 19e eeuw een strafkolonie was in Castiadas in de buurt van Costa Rei, de gevangenen genaamd REI werkten om de malariagebieden te heroveren, vandaar "Costa dei Rei".

Costa Rei en zijn witte zandstrand, omgeven door mediterraan struikgewas en wilde natuur, bleef een geïsoleerd en bijna verlaten gebied dat tot het begin van de jaren 1960 alleen bevolkt werd door herders die hun dieren lieten grazen.

In 1962 werd een 22-jarige Belgische jongen uit een klein stadje bij Aversa verliefd op deze ongerepte plek met zijn kristalheldere zee en verbond er zijn lot aan, zijn naam was Guido Van Alphen.

Guido's vader was eigenaar van een makelaarskantoor in België, maar de zaken gingen toen niet goed vanwege de hoge grondprijs als gevolg van de investeringen van veel kolonisten die waren teruggekeerd uit het voormalige Belgisch Congo.

Zij vernamen dat de rijke zakenman Aga Khan op dat ogenblik hectaren verlaten kustgrond in Gallura aan het opkopen was.

Zij kwamen op Sardinië aan toen Marcel Stoffelen, een voormalige Belgische kolonist die grond bezat, besloot die te verkopen en het eiland te bezoeken op zoek naar interessante aankopen.
Guido's vader stuurde zijn zoon in 1962 met Stoffelen mee om overal op Sardinië de juiste investeringen te zoeken, met twee miljoen lire in die tijd, wat vandaag overeenkomt met ongeveer 40.000 euro.

Zij vertrokken van Brussel naar Genua in hun BMW 1500 en voeren per schip naar Porto Torres, met een tussenstop in Alghero, dat beschouwd werd als de toegangspoort tot het toerisme op Sardinië,
Zij gingen door naar Bosa maar vonden niet wat zij zochten.

Het enige wat nog restte was het ontdekken van het zuidelijke deel van het eiland in de buurt van Cagliari waar, dankzij een contact van hen, de landmeter Pietro Valerio, die goed op de hoogte was van de mooiste plekjes in het zuidoosten en de families van herders uit Barbagia, die toen de enige landeigenaren waren aan de zuidoostkust.

Zij doorzochten het westelijke deel van de Golfo degli Angeli met Santa Margherita di Pula en gingen vervolgens oostwaarts naar Villasimius, dat slechts een klein dorp van vissers en houtskoolbranders was.

De grondprijzen waren niet zo goed als zij dachten en zij werden vergezeld door een andere beroepsbeoefenaar, Solinas, die hen aanraadde een bezoek te brengen aan een zeer interessant stuk grond in de gemeente Muravera dat uitkeek over de zee.

De weg ernaartoe was erg moeilijk, niet geasfalteerd, helemaal wit.
Toen zij Villasimius verlieten en bij een kruispunt kwamen dat Castiadas met de zee verbond, moesten zij de auto tot stilstand brengen en te voet verder gaan langs een weg waar ossen voorbij kwamen.

Vervolgens beklommen zij een heuvel in het midden van het groen, "Monte Turnu" genaamd, en "een ongelooflijk spektakel" opende zich voor hun ogen.

Die Monte Turnu was de bewaker van een eindeloos wit strand dat eindigde in een kristalheldere turkooizen zee die doorliep tot aan de andere berg, "Capo Ferrato" genaamd.
In het midden van deze uitgestrekte vlakte van zand en maquis lag "Monte Nai", die over het hele gebied uitkeek.

Er was ook een vijver genaamd "Piscina Rei" en een kleine heuvel genaamd "Sa Punta Rei".

Het Belgische echtpaar kon niet weten dat dit kustgebied, omgeven en beschermd door zo'n weelderige natuur, al 5000 jaar eerder ontdekt en bewoond was door de Sardische neolithische bevolking.
Bewijs hiervan zijn 22 menhirs in de Piscina Rei-locatie die dateren uit de Ozieri-cultuur (3200-288 v. Chr.) en die getuigen van het feit dat de plaats als magisch werd beschouwd.

Ik was het toen, die dat gebied de naam Costa Rei gaf. Een paar jaar later werd het voor het eerst gebruikt door het Provinciaal Bureau voor Toerisme van Cagliari.

Het was de lente van 1962, de natuur was de baas en alles was nog onbezoedeld.
Guido heeft zijn belangstelling geuit voor ongeveer 80 hectare grond die toebehoorde aan twee families uit Villagrande Strisaili (de families Demurtas en Mighela) en die grenst aan Capo Ferrato en meer dan een kilometer kust beslaat. Deze grond werd gekocht tegen 200 lire per vierkante meter voor een totaalbedrag van 160 miljoen lire.

Costa Rei kostte dus 160 miljoen lire in 1962.

Om de Aga Khan en zijn Costa Smeralda te evenaren, was echter veel geld nodig, en dus geldschieters. Om geboren te worden, had Costa Rei alle urbanisatiewerken en onmisbare diensten nodig. Van Alphen wilde de grond kopen, twee miljoen vooruitbetalen, en dan beginnen met de verkoop van de eerste kavels om de eigenaars af te betalen.

Hij vond toen twee andere partners: Eddy Schillemans, die een hotel wilde bouwen (wat later VILLA REI zou worden) en Frans Verhoeven, die een toeristisch dorp wilde bouwen.

Zo werd de "COSTA REI SPA" geboren.

Na 3 jaar, in 1965, waren het hotel en enkele huisjes klaar, evenals een bar met een zwembad met zeewater. Villa Rei was het eerste toeristische complex dat aan de kust werd gebouwd.

Ook de werken van een zeer jonge Belgische architect, Eric Balliu, winnaar van de prestigieuze architectuurprijs van Rome, die besloten had zijn vindingrijkheid en creativiteit in Costa Rei op de proef te stellen, zijn in Costa Rei aangekomen. Het was Eric Balliu die het ontwerp van de eerste villa's bedacht, perfect geïntegreerd in de omgeving, gebouwd met een plat dak en bedekt met aarde zodat een tuin kon worden gecultiveerd. Het idee, dat ook nu nog in zwang is, was om de gebouwen onzichtbaar te maken in het mediterrane maquis, zodat het wilde en suggestieve landschap dat de eerste gasten van Costa Rei zou worden geboden, op geen enkele manier zou worden ontsierd.

De Italiaanse bureaucratie, die ook toen helaas een sleutelrol speelde, betekende dat de verwachte financiering nooit kwam, en dus begonnen de twee partners, Stoffelen en Verhoeven, op eigen benen te staan.

De "Ponte"-wet voor badplaatsen voorzag alleen in vergunningen in aanwezigheid van gemeentelijke verkavelingsplannen en raakte de dromen van Guido Van Alphen hard.
De grond kon dus niet meer worden verkocht en hij kon de eigenaars niet afbetalen, ook al investeerde hij in andere stukken grond in Monte Nai en Piscina Rei (hectaren grond in Piscina Rei en andere hectaren langs de kust van Sarrabus, de zogenaamde verkaveling "Monte Nai"), waarmee hij tot 1967 kon rondkomen.

Guido probeerde zijn droom te verwezenlijken door ook het Hotel Califfo tussen Cagliari en Villasimius te beheren, maar het einde kwam in 1971 toen de Italiaanse belastingdienst hem aanmaande voor onbetaalde belastingen op verkoopakten waarvoor hij procurator was.

Het waren Yvan Verschelden en Herman Taillieu die het project voltooiden.

Het was het einde van alles, hij verloor alles en zijn dromen kwamen tot een einde, hij keerde terug naar zijn vaderland.

"In Sardinië," schreef ze een paar jaar geleden in een brief, "heb ik niets meer. Ik heb alleen mijn hart daar gelaten'.