COSTA REI

Pochodzenie nazwy Costa Rei wydaje się mieć dwie wersje: pierwsza twierdzi, że pochodzi od słowa "re", które staje się "Costa del Rei", potwierdzone przez zatokę w pobliżu Cagliari o nazwie Cala Regina (Reina w przeszłości).Druga wersja twierdzi, że ponieważ w XIX wieku istniała kolonia karna w Castiadas w pobliżu Costa Rei, więźniowie o nazwie REI pracowali, aby odzyskać obszary malaryczne, stąd "Costa dei Rei".

Costa Rei i jej biała piaszczysta plaża otoczona śródziemnomorskimi zaroślami i dziką przyrodą pozostawała odizolowanym i prawie bezludnym obszarem zamieszkałym jedynie przez pasterzy, którzy przyprowadzali swoje zwierzęta na wypas aż do początku lat 60-tych.

W 1962 roku, 22-letni Belg z małego miasteczka niedaleko Aversy zakochał się w tym dziewiczym miejscu z krystalicznie czystym morzem i związał z nim swój los, nazywał się Guido Van Alphen.

Ojciec Guido był właścicielem agencji nieruchomości w Belgii, ale biznes nie szedł dobrze w tamtym czasie z powodu wysokich cen ziemi spowodowanych inwestycjami wielu osadników, którzy powrócili z byłego Konga Belgijskiego.

Dowiedzieli się, że zamożny biznesmen Aga Khan wykupywał w tym czasie hektary opuszczonych nadmorskich terenów w Gallurze.

Przybyli na Sardynię, gdy Marcel Stoffelen, były belgijski osadnik, który posiadał ziemię, postanowił ją sprzedać i odwiedzić wyspę w poszukiwaniu ciekawych zakupów.
Ojciec Guido wysłał swojego syna ze Stoffelenem w 1962 roku, aby ocenił właściwe inwestycje, których należy szukać na całej Sardynii, z dwoma milionami lirów w tym czasie, co odpowiada około 40 000 euro dzisiaj.

Wyruszyli z Brukseli do Genui w swoim BMW 1500, płynąc statkiem do Porto Torres, zatrzymując się w Alghero, które było uważane za bramę do turystyki sardyńskiej,
Poszli dalej do Bosy, ale nie znaleźli tego, czego szukali.

Pozostało tylko odkryć południową część wyspy w pobliżu Cagliari, gdzie dzięki ich kontaktowi, geodecie Pietro Valerio, który dobrze znał najpiękniejsze miejsca na południowym wschodzie i rodziny pasterzy z Barbagii, którzy byli wówczas jedynymi właścicielami ziemskimi na południowo-wschodnim wybrzeżu.

Przeszukali zachodnią część Golfo degli Angeli z Santa Margherita di Pula i dalej na wschód do Villasimius, które było tylko małą wioską rybaków i wypalaczy węgla drzewnego.

Ceny ziemi nie były tak dobre, jak myśleli i dołączył do nich inny profesjonalista, Solinas, który doradził im, aby odwiedzili bardzo interesujące tereny w gminie Muravera, z widokiem na morze.

Droga dojazdowa była bardzo trudna, nie asfaltowa, zupełnie biała.
Wyjechali więc z Villasimius i dotarli do skrzyżowania dróg, które łączyło Castiadas z morzem, musieli zatrzymać samochód i iść dalej pieszo wzdłuż drogi, na której przechodziły woły.

Następnie wspięli się na wzgórze pośrodku zieleni zwane "Monte Turnu" i ich oczom ukazał się "niesamowity spektakl".

To Monte Turnu było strażnikiem niekończącej się białej plaży, która kończyła się krystalicznie czystym turkusowym morzem, które ciągnęło się aż do drugiej góry zwanej "Capo Ferrato".
Pośrodku tej połaci piasku i makii znajdował się "Monte Nai", z którego roztaczał się widok na całą okolicę.

Był tam również staw zwany "Piscina Rei" i małe wzgórze zwane "Sa Punta Rei".

Belgijska para nie mogła wiedzieć, że ten nadmorski obszar otoczony i chroniony przez tak bujną przyrodę został odkryty i zamieszkany przez sardyńskich neolityków 5000 lat wcześniej.
Dowodem na to są 22 menhiry w miejscu Piscina Rei, datowane na okres kultury Ozieri (3200-288 p.n.e.), które świadczą o tym, że miejsce to było uważane za magiczne.

To właśnie ja nadałem temu obszarowi nazwę Costa Rei. Kilka lat później został on po raz pierwszy wykorzystany przez Prowincjonalny Związek Turystyczny w Cagliari.

Była wiosna 1962 roku, natura była panem i wszystko było jeszcze nieskażone.
Guido wyraził swoje zainteresowanie około 80 hektarami ziemi, które należały do dwóch rodzin z Villagrande Strisaili (rodziny Demurtas i Mighela) graniczących z Capo Ferrato i zajmujących ponad kilometr linii brzegowej, zostały zakupione po 200 lirów za metr kwadratowy za łączną kwotę 160 milionów lirów.

Costa Rei kosztowała więc 160 milionów lirów w 1962 roku.

Aby naśladować Aga Khana i jego Costa Smeralda, potrzebne były jednak duże pieniądze, a co za tym idzie - sponsorzy. Aby Costa Rei mogło się narodzić, potrzebne były wszystkie prace urbanizacyjne i niezbędne usługi. Van Alphen chciał kupić ziemię, płacąc dwa miliony zaliczki, a następnie rozpocząć sprzedaż pierwszych działek, aby spłacić właścicieli.

Następnie znalazł dwóch innych partnerów: Eddy'ego Schillemansa, który chciał zbudować hotel (który później stał się VILLA REI) i Fransa Verhoevena, który chciał zbudować wioskę turystyczną.

W ten sposób narodziło się "COSTA REI SPA".

Po 3 latach, w 1965 roku, gotowy był hotel i kilka domków oraz bar z basenem z wodą morską. Villa Rei była pierwszym obiektem turystycznym wybudowanym na wybrzeżu.

Do Costa Rei dotarły również prace bardzo młodego belgijskiego architekta, Erica Balliu, laureata prestiżowej nagrody Rome Architecture Prize, który postanowił wypróbować swoją pomysłowość i kreatywność w Costa Rei. To Eric Balliu był pomysłodawcą projektu pierwszych willi, doskonale zintegrowanych z otoczeniem, zbudowanych z płaskim dachem i pokrytych ziemią tak, aby można było uprawiać ogród. Pomysł, który jest nadal bardzo modny, polegał na tym, aby budynki były niewidoczne w śródziemnomorskiej makii, aby w żaden sposób nie szpeciły dzikiej i sugestywnej scenerii, która miała być oferowana pierwszym gościom Costa Rei.

Włoska biurokracja, która nawet wtedy odgrywała niestety kluczową rolę, sprawiła, że oczekiwane fundusze nigdy nie nadeszły, więc obaj partnerzy, Stoffelen i Verhoeven, rozpoczęli działalność na własną rękę.

Ustawa "Ponte" dotycząca kurortów nadmorskich przewidywała wydawanie pozwoleń tylko w przypadku posiadania planów podziału miasta i mocno uderzyła w marzenia Guido Van Alphena.
Nie mógł więc sprzedać ziemi i nie był w stanie spłacić właścicieli, nawet jeśli zainwestował w inne działki w Monte Nai i Piscina Rei (hektary ziemi w Piscina Rei i inne hektary wzdłuż wybrzeża Sarrabus, tak zwany przydział "Monte Nai"), co pozwoliło mu przetrwać do 1967 roku.

Guido próbował realizować swoje marzenia, zarządzając również hotelem Califfo pomiędzy Cagliari i Villasimius, ale koniec nastąpił w 1971 roku, kiedy włoski urząd skarbowy zażądał od niego niezapłaconych podatków od aktów sprzedaży, dla których był prokurentem.

Projekt zrealizowali Yvan Verschelden i Herman Taillieu.

To był koniec wszystkiego, stracił wszystko i skończyły się jego marzenia, wrócił do ojczyzny.

"Na Sardynii - pisała kilka lat temu w liście - nie mam już nic. Zostawiłem tam tylko swoje serce".